fade out 2

boktan başlayan bir gün kesinlikle boktan biter. bu kadar basit. sabah birilerini gebertecek kadar sinirliydim. etrafımda o kadar çok boş insan var ki zamanla tahammül sınırlarımı aşıyorlar. belki de bende onların tahammül sınırlarını aşıyorum, bilmiyorum. daha sonra bir kaç şey düzeliyor,kendimi mutlu edicek başka şeyler buluyorum..başka insanlar..ama akşam olunca o her zaman ki gudubet insana dönüşüyorum. ve inanın bu hiç hoşuma gitmiyor. içmekten, özlemekten, birşeyleri kurcalayıp düşünmekten ve herşeyin daha iyi olmasından yana sarf ettiğim çaba yoruyor beni.

bir zaman sonra elime birşey geçmediğini görecek olmam da bu üzüntüden ve sıkıntıdan dolayı sanırım. biliyorum ben bu hikayenin sonunu. ezberlettiler daha önceden. bir arkadaşım " güzel günler'i arama, yok öyle birşey. mutlu olmasını bilen insan vardır şu hayatta" demişti. haklıymış galiba. ama şu akşama kadar mantıklı bir anlam yükleyememiştim buna. galiba o akşam, bu akşam.

o kadar nefret ediyorum ki bu melankolik hallerimden.. daha önce de başka bir erkekten sırf bu yüzden nefret etmiştim. herşeye sahibim. mutsuz olmak için hiç bir sebebim yok. eğleniyorum, geziyorum, tozuyorum..ee? ama mutsuzum. değişiyorum. eski ben değilim.. daha mantıklı bir insan var insanların karşısında..eee? hala mı mutsuzum? biraz. boşluklardan canım sıkılıyor. gerçi ağustos'tan sonra bir şekilde dolucak o boşluklar ama bir şekilde şu bendeki "hopelessly romantic" bünyeyi değiştirmem lazım. hıımm? uyku vakti mi geldi? sanırım evet. neyse en azından sabah geçicek bu hal ve tavırlarım. yarın geceye kadar daha çok var.. evet..