waltz of the butterfly

istanbul'da içimizin balkonunda yaptığımız son kahvaltı geliyor aklıma. sonra aynı ekiple beyoğlun da amaçsız dolaştığımızı hatırlıyorum. belki o güne ait bütün anılarım biraz yorgun, biraz kırgın, biraz umutsuz insan profili çizmekte ısrar ediyor.. ama yine de üstünden zaman geçince, onun bile bize tarifsiz mutluluk kattığını düşünüyorum. her ne olursa olsun, ne hata yapmış olursak olalım... beraber yaşadığımız her şey gibi buda bizi birbirimize daha çok yaklaştırıyor..
tarifsiz mutluluk.. o kadar acıya, hataya rağmen..
ve geçen sene yine aynı insanlarla joker' de olanlar aklıma geliyor.
(içimiz hatırlamaz, o zaman mutluluğumuza ortak olamamıştı..)
kafamda sürekli aynı melodi dolaşıyordu. çıkaramıyordum.
sapkın mutluluğumu tarif eden o melodiyi buldum simdi. karışık hayatlarımıza rağmen o çalmakta ısrar ediyor. her dinlediğimde istanbul'a götürüyor beni. sevdiklerimin yanına.
birden gözümün önüne başka birinin görüntüsü geliyor. dana diyorum, gülüp geçiyorum.
nevizade'de içilecek her rakı da, dinlenecek her istanbul şarkısında aklımıza geliceksin.
ne olursa olsun hep bir arada olmalıyız sanırım. bütün yasaklara rağmen. hey dünyalı biz dost olmak zorundayız! =)