little bro

en başından söylüyorum sansürlü blog okurları; kesinlikle emo değilim. bööö hayat ne kadar kötü,eneeem ailem beni sevmiyor tripleri atmam. sadece derdim varsa bunu dile getiririm çok güzelde üzülürüm ama MIZLAMAM zira gecmiş zaman içinde yaptıgım tek sey buydu. ama son zamanlarda yasadıklarım benim icinde fazlaydı. daha önce bir kez böyle içimin acıdığını hissetmiştim. o da pek sevdiğim sevgilimdi. ama bu sefer olay bambaskaydı.

su hayatta birsey olabilmek cok zor. öyle ögretmen, doktor vs. seylerden bahsetmiyorum. anne-baba- abla olabilmekne zormus, ne kadar zahmetli bir işmiş.. kötü seyler yasadıgında nasıl da canını yakarmıs insanın..ailecek hayatımızda ki en zor zamanlardı gecen haftalar.. söz konusu kardesimdi, erkek kardesim. henüz 10 yasındaama sanırım cektigi acılar cogu insanın ölmeye yakın cektigi acılara es degerdeydi.

ne oldugu 8 senedir bilinmeyen birseyle ugrasıyor bu genc yasında. haddinden fazla acı cekiyor. öldürüyor bizi..her sene en az bir kere fenalasır, senenin büyük bir bölümünü hastanede geçirir. bizim için alıskanlık haline gelmiş birseydir bu, ne kadar yazık. ama bu sefer ki çok baskaydı,çok..

2 hafta önce rahatsızlandıgını ögrendim canım bro'mun. ama rutin birsey oldugu için korkmadım o kadar. sonucta seneleridir böyleydi ve yapacak birseyimiz yoktu. 1 hafta gecti bizimkilerden ses yok. 2günde bir arayan insanlar aramaz, aradıgımda konusmaz oldular. haliyle kıllandım ben, hafiften paranoyaklık vardır zaten bende. bir kaç gün bekleyip tekrar aradım. ufaklık kötü dediler ama korkmayın birsey yok, panik yapmayın dediler.

e yemedim bunu tabii zaten kac aksamdır cılgın bir iç sıkıntısı ile uykusuzluk cekiyordum. bursa'ya gittim.ve cok ciddiyim hayatımda asla unutmayacagım bir haftasonu gecirdim. kötü anlamda tabii. ögrendim ki kardesimin bünyesi dozu artırılan ilaçlara dayanamamıs ve 4 gün komada yatmıs..ama benim gördügüm kısmı 2 haftadır bünyeyitoparlamaya calısan kısmıydı. inanın neler hissettigimi kelimelere dökemeyecek kadar çöktüm. henüz hissettigim acının tarif edilmesi mümkün değil. neyse..

beni görünce kendine gelmeye, kalkıp benimle birseyler yapmaya calıstı.bizimkilerin dedigine göre 3 haftadır yataktan kalkmak için sarfettigi ilk cabaymıs bu. öyle kaderci, duacı, cok şükür tadında bir insan değilimdir ben. kendime göre yasarım inancımı da ama bu son yasadıklarımız sarsdı beni, kendime getirdi. şükretmesini pek hatırlayamayan bir insan olarak, her dakika halimize şükür etmeyi ögretti. suan kardes acısı cekiyor da olabilirdim ki eminim evlat acısı
gibi birsey o, allah kimseye yasatmasın.

hala kıvranıyor o, bir sonraki doz artırımında aynı seyleri yasamaktan korkuyor. yatarken "anne bu sefer sanırım dayanamıcam ben,çok kötüyüm" diyor. ölüm korkusu yasıyor 2 yasından beri. o yüzden etrafında ki herkesi darlıyor, bunu yapmadık hiç hadi yapalım, surayı görmedim hiç hadi gidelim, hadi beraber vakit gecirelim diye.. o da farkında her doz artırımında bundan ölme ihtimalinin cok yüksek oldugunu. cünkü canım o. cocugu doktoru 10 yasında ki cocugun
suratına bunu söyleyebilecek kadar bilincli bir doktor,sagolsun.

hersey bir yana, biliyorum onun iyi olacagını. inatcılıgı burda işe yarayacak biliyorum. kolay pes etmeyecek..asla.yasatmayacak bana kardes acısını. cünkü biliyor onsuzlugun bize neler yasatabilecegini. o kadar zeki bir cocuk ki yarın öbür gün blogumu takip ederken, sunları yazdım diye kendimden ne kadar nefret ettigimi anlayacak. ama baska bir yol bulamadım, rahatlatamadım icimi. o yüzden kesinlikle dikkat cekmek, bundan prim yapmak değil amacım. o kadar şerefsiz olamadım henüz kusura bakmayın. sunu okuyup da abuk subuk seyler düsünen her insanı da ayrı sallamadıgımı bilin zira sadece kibar olmak, okuyupda gelmiş acısını burda bıdı bıdı anlatıyor tarzı gereksiz yorumlar almamak icin yazıyorum,canım sıkılmasın sonradan diye..

kendimi tekrar olarak sunu belirtiyim; cidden cok zor ebeveyin olmak. ömürden ömür yiyor.. hayatı hem anlamlı kılıp, bir o kadar da anlamsızlıga sürüklüyor insanı..çok zor, çok..